Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (2ο Κεφάλαιο)

Αύγουστος 2005.
Ψάχνοντας μια στιγμή που θα μας έφερνε πιο κοντά.
Διακοπές, μακριά απ'το σπίτι, μακριά απ'τον κόσμο. Εκεί που η άμμος γίνεται χρυσάφι και η θάλασσα καμβάς του Ουρανού. Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό απόγευμα και μιά ζεστή αύρα έγλυφε τα μαυρισμένα μας κορμιά όπως η φλόγα το κερί..όταν το τηλέφωνο χτύπησε.

Ο ουρανός σκοτείνιασε και το κορμιά μας χάσανε το καλοκαιρινό τους χρώμα.
Ατύχημα.

"Καλά;;; Τί έγινε;"
"Θα σου πώ στον δρόμο, πάμε;"
"Πάμε!"