Τόσο σκοτάδι δέ θυμάμαι ποτέ ξανά.
Τόση μαυρίλα, τέτοιο κενό.
Πάντα για άλλα μιλάμε. Πάντα για άλλους μιλάμε..
Πρέπει να πιάσω τους φίλους μου, να μου πούν ποιος είμαι.
Και δέν ξέρω άν έχω το κουράγιο.
Ποιό κουράγιο.
Δέν υπάρχει.
Άντερα;
Ούτε αυτό.
Παγιδεύτηκα. Να το βάλω στα πόδια;
Προς τα πού;
Απομόνωση;
Χειρότερα.
Η μοναξιά μου σκοπευτής σε μιά ταράτσα περιμένει.
Φωτιά στο Εγώ μου πολεμώ να σωθώ, με φόβο και μίσος προσπαθώ να κρυφτώ..
απ'τις σφαίρες που πέφτουν σε κάθε μου βήμα.
γιατί είμαι εδώ
γιατί είμαι εδώ
Πρέπει να βρώ τους φίλους μου για να μου πούν ποιός είμαι.
Ατμόσφαιρα φορτισμένη το μυαλό να μου γδέρνει και μια πίκρα στα μάτια που με κάνει κομμάτια..
Κολλημένος στη λάσπη και ψάχνω ακόμα στο άδειο μου σώμα ένα γέλιο που θά'χει ίδια φάτσα με μένα.
Έχω τόσο σκοτάδι από μέσα να βγάλω που βγαίνω την νύχτα και μου φαίνεται μέρα..
μονίμως εδώ
και μετά ναυαγώ
σε μιά θάλασσα μαύρη
που δέν έχει λιμάνι κι έναν πάτο από κάτω που όλο μένα φωνάζει
