Let me take you far away, you 'd like...(Introduction)

Maybe it's a portentous sign, the fact that I am listenning to this song..
Indeed. It can only take you far away,
Hard rock with poison inside...


I am catching myself many times being absent-minded(?), reaching to this (UN)ethical conclusion:
" Why is this happening like this?... "

[...]

Keep this (UN)ethical question; you will need it later on.
Don't forget it please. Write it down on a piece of paper, on a piece of wood, on your forehead, I don't really care...

Just DO NOT forget it...

Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (3ο Κεφάλαιο)

Μάρτιος 1996.
Συνεπαρμένοι όλοι, μικροί και μεγάλοι, από την ιδέα του ταξιδιού. Το 1ο ... επίσημο ταξίδι μακριά από τα γονίδια. Η μετάβαση από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία, στην ωρίμανση.
4ο Γ.Ε.Λ Πολυήμερη εκδρομή - Ρόδος.
Ο καιρός πλησιάζει και το μυαλό ξεφεύγει... Το μυαλό όλων εκτός απ'το δικό μου:

"
- έλα κάθισε να σε δώ.
- Γιατρέ θα αργήσουμε;
- θα δούμε...

[...]

- μάλιστα...χμμ...μάλιστα.
- τί'ναι γιατρέ; τί συμβαίνει..? είναι κάτι σοβαρό;
- πολύ φοβάμαι πως ναί. Πάμε για χειρουργείο, η κατάστασή σου είναι σοβαρή και ..
- και τί γιατρέ;;;?!
- και πρέπει να σε ξαναδώ σύντομα. Πρέπει να σταματήσεις κάθε είδους γυμναστική και πρώτα απ'όλα την κολύμβηση. Αν καθυστερήσουμε το χειρουργείο, ενδέχεται να τυφλωθείς. Λυπάμαι...
"

Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (2ο Κεφάλαιο)

Αύγουστος 2005.
Ψάχνοντας μια στιγμή που θα μας έφερνε πιο κοντά.
Διακοπές, μακριά απ'το σπίτι, μακριά απ'τον κόσμο. Εκεί που η άμμος γίνεται χρυσάφι και η θάλασσα καμβάς του Ουρανού. Ήταν ένα ήσυχο καλοκαιρινό απόγευμα και μιά ζεστή αύρα έγλυφε τα μαυρισμένα μας κορμιά όπως η φλόγα το κερί..όταν το τηλέφωνο χτύπησε.

Ο ουρανός σκοτείνιασε και το κορμιά μας χάσανε το καλοκαιρινό τους χρώμα.
Ατύχημα.

"Καλά;;; Τί έγινε;"
"Θα σου πώ στον δρόμο, πάμε;"
"Πάμε!"

Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (1ο Κεφάλαιο)

Μάιος 1993.
Ήσυχο πρωινό στο σχολείο, απ'αυτά που ζηλεύει κάθε Νέος στα πρώτα του κλασσικά λυκειακά χρόνια, συνοδευόμενο από ένα κενό στο μάθημα των Θρησκευτικών· η ξεγνοιασιά της κενής ώρας, θα πνιγεί σε μια στιγμή Φρίκης.



Άλλοι πάνω σε θρανία, άλλοι πάνω σε καρεκλάκια σχολικά. (Απ'αυτά τα ανατομικά ξύλινα καρεκλάκια με τα ροδάκια, τις δερμάτινες ανατομικές πλάτες κτλ, τελοσπάντων δέν είναι αυτό το θέμα μας, η συζήτηση είχε θέμα τα sport και το surf. Η θερμοκρασία ανέβαινε τις μέρες, εκείνο το πρωί θ'ανέβαινε απότομα.
Τρομακτικά απότομα.

(...)

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ξαφνικά ακούσαμε μια Ησυχία..μια ασύλληπτη Σιωπή. Κανένας θόρυβος. Ούτε μέσα, ούτε εκεί έξω.. Ούτε ανάσα ξαφνικά και σά να ξέμεινε ο κόσμος από Χρόνο! Πρώτα η Σιωπή και μετά η Φρίκη.

Μία σπαρακτική βοή βγαλμένη από τα έγκατα της γης, ξεπήδησε μέσα από τα χώματα σάν άρμα με μια λυσσαλέα μανία που λες και ήθελε να φτάσει ίσαμε τον Ουρανό.
Έκανε σεισμό και η πόρτα στένευε δραματικά μέσα στον χρόνο για σ'όσους έτρεχαν προς σ'αυτήν..


Αυτά τα δευτερόλεπτα δέ θα τα ξεχάσω ποτέ.
Μου φάνηκαν Χρόνια.
Αιώνες.
Σκορπισμένα πάνω σ'ένα ασπρόμαυρο φόντο σάν ένα διαλυμένο puzzle.

Οργάνωση και πρόληψη καμία. Κοστίζουν..
(...)

Χρόνια Πολλά...

Αφού'δωκενε ο Θεός του Γιου ντου τέθοιο ΔΡΑΜΑ,
γιάντα να λυπηθεί εμάς που δέ μας έχει ΠΡΑΜΑ...

Πάσχα (Μν)

Ένα κερί τσ'Ανάστασης δώς μου ν'ανάψω πάλι..
να φέγγει ο δρόμος στην καρδιά το Γολγοθά να βγάλει

Ευχές (Μν)

Η κάθα λέξη σου ευχή και με μεγάλη αξία..
πόσες ευχές δέ μού'πεψαν δίχως καμιάν ουσία..

Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (Εισαγωγή)

Μπορεί να είναι και σημαδιακό που ακούω αυτό το τραγούδι.
Μόνο μακριά μπορεί να πάει.
Hard Rock με λίγο δηλητήριο..

Πολλές φορές με πιάνω αφηρημένο(?) να καταλήγω στο εξής (αν)ηθικο ερώτημα:

" ..και ΓΙΑΤΙ συμβαίνει αυτό; "

[...]
Κράτα το αυτό το (αν)ηθικο ερώτημα. Θα σου χρειαστεί.
Γράψε το κάπου. Σ'ένα χαρτί. Στο ξύλο. Στον τοίχο. Στο κούτελό σου, δέ με νοιάζει.
Μόνο ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΑΣΕΙΣ.

Ψ έ μ μ α τ α

Με Ψ έ μ μ α τ α δέν τόλμησε
κιανείς να πεί Αλήθεια..
κι άν υπερηφανεύεται
φωθιά του καίει τα στήθια



[...]



Κι όμως γιατί τα λέω..

Το μόνο επιχείρημα που έχω είναι αυτό: " Αλληλεπίδραση "

Τόσο οριακή μάλιστα που περνάει πολλές φορές στην αντίπερα όχθη.
Αυτήν της επιβίωσης.

Αλληλοεπιδρώ με αυτό που βλέπω γύρω μου.
Με αυτό που παίρνω.
Με το Ψέμμα.

Αλλά ας τα πάρω με την σειρά.
Πρώτα συμβιβάζομαι.
Μετά αλληλεπιδρώ.

Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ο συμβιβασμός.
Όπως τον πληρωμένο φονιά την ώρα που σκοτώνει· τότε και ΜΟΝΟ τότε, που μπαίν' η πρώτη στην θαλάμη.
Μετά ...είναι ρουτίνα.



Σήμερα λέει ψέμματα
κόσμος και το γιορτάζει..
μα ΜΙΑ ΦΟΡΑ να γλυκαθεί
αύριο δέν θ'αλλάζει..