Άσε με να σε ταξιδέψω μακριά, θα σ'αρέσει.. (1ο Κεφάλαιο)

Μάιος 1993.
Ήσυχο πρωινό στο σχολείο, απ'αυτά που ζηλεύει κάθε Νέος στα πρώτα του κλασσικά λυκειακά χρόνια, συνοδευόμενο από ένα κενό στο μάθημα των Θρησκευτικών· η ξεγνοιασιά της κενής ώρας, θα πνιγεί σε μια στιγμή Φρίκης.



Άλλοι πάνω σε θρανία, άλλοι πάνω σε καρεκλάκια σχολικά. (Απ'αυτά τα ανατομικά ξύλινα καρεκλάκια με τα ροδάκια, τις δερμάτινες ανατομικές πλάτες κτλ, τελοσπάντων δέν είναι αυτό το θέμα μας, η συζήτηση είχε θέμα τα sport και το surf. Η θερμοκρασία ανέβαινε τις μέρες, εκείνο το πρωί θ'ανέβαινε απότομα.
Τρομακτικά απότομα.

(...)

Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ξαφνικά ακούσαμε μια Ησυχία..μια ασύλληπτη Σιωπή. Κανένας θόρυβος. Ούτε μέσα, ούτε εκεί έξω.. Ούτε ανάσα ξαφνικά και σά να ξέμεινε ο κόσμος από Χρόνο! Πρώτα η Σιωπή και μετά η Φρίκη.

Μία σπαρακτική βοή βγαλμένη από τα έγκατα της γης, ξεπήδησε μέσα από τα χώματα σάν άρμα με μια λυσσαλέα μανία που λες και ήθελε να φτάσει ίσαμε τον Ουρανό.
Έκανε σεισμό και η πόρτα στένευε δραματικά μέσα στον χρόνο για σ'όσους έτρεχαν προς σ'αυτήν..


Αυτά τα δευτερόλεπτα δέ θα τα ξεχάσω ποτέ.
Μου φάνηκαν Χρόνια.
Αιώνες.
Σκορπισμένα πάνω σ'ένα ασπρόμαυρο φόντο σάν ένα διαλυμένο puzzle.

Οργάνωση και πρόληψη καμία. Κοστίζουν..
(...)