Της κακομοίρας

Γεμίσαμε ιούς και νοσήματα.
Γύρω από το ΕΓΩ μας.

Ανούσια, σκάρτα, τιποτένια και ελεινά συναισθήματα που παραλύουν κάθε λογική σκέψη, ξεπατώνουν οτιδήποτε ηθικό και στην θέση αυτή σπέρνουνε ζιζάνια.

"Ο θάνατός σου η ζωή μου"

Αρχίζω και αισθάνομαι. Το κακό.
Αυτό είναι βέβαια καλό, γιατί σημαίνει ότι υπάρχει και καλό, το οποίο όμως για κάποιο λόγο δέν το βλέπω ή δέ θέλω να το δώ.
Κι αυτό είναι κακό.
Και τελικά μου φαίνεται ότι αυτό που βλέπω και αισθάνομαι, είναι μονάχα ένα: το κακό.

Τόσο βλακώδης συμπεριφορά γύρω απ'το ΕΓΩ μας. Πάλι σε μένα γυρίζει.
Εμένα προσωπικά.

"Ναι μα δέ θέλω να είμαι έτσι"
"και γιατί γίνεσαι;"
"εγώ άλλωστε τό'χω γράψει, scripta manent"
"τί έχεις γράψει;"
"έχω γράψει τις 'Επιθυμίες', το'χω γράψει κι έχω κλάψει"
"Να στο θέσω αλλιώς;..και γιατί γίνεσαι, γιατί επιτρέπεις σ'άλλους να σε κάνουν έτσι;.. Δεν είσαι (ε)αυτός, δέ σε αναγνωρίζω.."
"Έτσι λές;"
"Έτσι είναι! ΣΚΕΨΟΥ ΛΙΓΟ! ούτε αυτό το γαμημένο το λίγο δέν κάνεις! Για κάνε ό,τι λες! Μαγκιάαα ; εδώ σε θέλω!"
"Πάλι σε μένα.."
"Εμ πού ..για πές δηλαδή εσύ πού .. νά'χουμε και καλό ρώτημα.. Πές!
(...)
πές ρε! "
"Έχεις δίκιο.."
"Δ-Ε-Θ-Ε-Λ-Ω-Ν-Α-Χ-Ω-Α-Λ-Λ-Ο-Δ-Ι-Κ-Ι-Ο-Ρ-Ε! ΠΏς ΤΟ ΛΕΝΕ; ΔΕ ΘΕΛΩ! ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΡΩΜΕΗΚΑ; ΛΑ-ΘΟΣ ! ! ! "
"όχι για πές.."
"ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΡΕ? ΤΙ-ΝΑ-ΣΟΥ-ΠΩ? ΠΕ ΜΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ ΣΟΥ -ΤΙ ΛΕΩ- ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΘΕΟ ΔΗΛΑΔΗ......ΔΕ ΒΑΡΕΘΗΚΕΣ? ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕΣ? ΔΕΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΕΣ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ? ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΣ? ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ? ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ? ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ? ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΟΤΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΣ ΡΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ? ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΡΕ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ? ΚΑΙ ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΑΠΟ ΔΙΚΙΟ? ΑΛΗΘΕΙΑ..ΞΕΡΕΙΣ?!; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΏ, ΑΡΧΙΔΙΑ ΞΕΡΕΙΣ."
"Αρχίδια ξέρω.."
"ΝΑΙ ΡΕ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ! Α-ΡΧΙ-ΔΙΑ! ΕΕΕΝΑ ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΕΕΝΑ ΔΥΥΥΟ.
Ε?
ΕΤΣΙ ΔΕ ΜΑΣ ΛΕΓΑΝΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ? ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΡΕΕΕ..ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑ'ΧΕΙΣ .. ΑΡΧΙΔΙΑ-ΑΡΧΙΔΙΑ ΕΧΕΙΣ....ΠΑΡΤΑ ΚΑΙ ΒΑΛΤΑ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙΣ..ΠΟΙΟΝ ΕΑΥΤΟ? ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙΣ?
ΤΑ'ΧΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΑ, SCRIPTA MANENT ΚΑΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ..ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?"
"Ναι μπορώ να μιλήσω..Καταρχήν..μή φωνάζεις, τί φωνάζεις;"
"ΌΧΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΞΕ ΚΑΛΑ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ.."
"μα γιατί βρίζεις;.."
"ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥ, ΝΑΙ ΡΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΩΝΑΖΩ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΙΖΩ ΚΙ Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ Μ'ΕΧΕΙΣ ΦΕΡΕΙ! ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΑΜΑ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ; Μ'ΕΧΕΙΣ ΠΟΔΩΣΕΙ ΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ, ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ; ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΣΟΥ, ΜΕ ΜΕΙΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΙΛΩ Μ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΡΕΕΕΕ! ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ?? Ά ΓΑΜΗΣΟΥ! Ή ΕΓΩ Ή ΚΑΝΕΙΣ ! "
"έτσι πάει το π.."
"Ή ΕΓΩ Ή ΚΑΝΕΙΣ!!!"

ΠΡΟΣΕΞΕ ΚΑΛΑ. ΕΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΞΑΝΑ -ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟΛΜΗ ΠΟΛΛΗ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΠΟΥ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ- ΝΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..
..ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ!
ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ! ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΥΤΕ ΘΗΛΑΣΤΙΚΟ!! ΖΩ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΩ ΚΑΝΕΝΑΝ! ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ ΜΙΑ, ΔΕ ΜΙΛΑΩ, ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ ΔΥΟ, ΛΕΩ ΔΕ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΜΥΑΛΟ"
"σ'έχω πειράξει και δυό....(;)"
"ΝΑΙ ΚΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ Ν'ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΕΤΣΙ?"
"ποια ειρωνεία.. εσύ τα λές.."
"ΝΑΙ ΡΕ ΤΑ ΛΕΩ, ΕΓΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΧΩ Τ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΩ!!! ΕΣΥ? Ε? ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΙΠΑΜΕ? ..ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΙΠΟΤΑ!"
"α έτσι.."
"ΛΟΙΠΟΝ ΞΈΡΕΙΣ ΚΆΤΙ.... δέν παίρνεις ΓΡΑΜΜΗ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ.."
"τί γίνεται;.."
"ΒΡΕ ΣΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΡΕ ΜΟΣΧΑΡΙ !!! "
"Δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος να με δουλέψει εμένα ακόμη τ'ακούς;"
"ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΕΞΕ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΞΥΛΟΦΟΡΤΩΣΕΙ!"
"ΓΙΑ ΚΑΝΕ ΠΩΣ ΧΤΥΠΑΣ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΡΑΣΙΑΣ ΝΑ Τ'ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ..."
"Έλα-έλα τώρα άστα αυτά..Ζαλώσου σε φύλλα και βάλε κάτι πράματα εκεί πέρα να τα πάς στην κυρία-Καραζαμπού!"
"ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ??"
"Στην κυρία Καραζαμπού!"
"ΔΕΝ ΠΑΩ Σ'ΑΥΤΗΝ!"
"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΣ?"
"ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΟΥΝΕΥΩ" "ΝΑ ΠΑΣ ΕΣΥ" "ΔΕΝ ΤΗΝ ΧΟΥΝΕΥΟΥ"
"ΒΡΕ ΕΓΏ ΘΑ ΠΑΩ, ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΗΣ ?!?!"
"ΤΙ ΛΕΣ ΜΩΡΕ ΜΕΓΑΛΕ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑΡΧΗ? ΧΑΡΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ..ΤΙ'ΣΑΙ ? ΜΠΑΚΑΛΟΓΑΤΟΣ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΟΥΓΑΤΙ.."
"Και γιατί δεν την χωνεύεις ρε? "
"Δεν την χουνεύου γιατί δέ με δίνει τίποτις.. Μονάχα τα Χριστούγεννα που μό'δωκε ένα πενηνταράκι κι ένα μελουμακάρουνο που μέσα βρήκα ένα σκώληκα σάν το φίδι που σκότωσε ο Μέγας Αλέξανδρος!"
"Και τι τα θες τα λεφτά ρε;;; εδώ τρώς, εδώ πίνεις, εδώ κοιμάσαι! τα λεφτά τι τα θέλεις ρε;"
" χε χε, τα λεφτά εγουώ τα μαζεύω..."
"μπααα;;;"
"μάλιστα γιατί θα πάρου βέρες"
"μπααααα, ωστ'αρραβωνιάζεσαι;;;"
"αρραβουνιάζουμαι επισήμως γιατί ανεπισήμους είμαι λουγουδουσμένους"
"κι αν επιτρέπεται; με την Φιφίκα;"
"μάλιστα με την Φιφίκα!"
"χμμ,και θές ν'αγοράσεις βέρες!"
"μάλιστα βέρες!"
"πάρε κι ένα πενταντίν!"
"δέ μου λές, έχεις γιοφύρια μέσ'στα δόντια;"
"γιατί ρε τι θες;"
"έχεις; έχεις γιατί θα σου χώσω κουτουλιά και θα γίνει η γέφυρα τσ'Αλαμάνας τ'ακούς;"
"βρε ά στο διάλο από δω χάμω.."
"μμμη μμμου κάνεις χειραψίες.."
"πήγαινε να πάρεις τα πράματα, πήγαινε να πάρεις τα πράματα"
"θα τα πάω"
"μπρός!! ...
"μή μου κάνεις χειραψίες!"
"άντε μπρός! "
"α σι πάρει ο διάλος α σι πάρει.."
α σι πάρει ο διάλος α σι πάρει.."
"και σαλάμι"
"μάλιστα.... θέλει ΚΑΙ σαλάμι!"
"ΜΗΗ ΤΟ ΧΤΥΠΑΣ ΤΟ ΣΑΛΑΜΙ"
"ΤΟ ΧΤΥΠΑΩ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ! ΚΑΛΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΤΥΠΑΩ!"
"ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΚΟΥΠΑ!"
"και σκούπα θέλει...."
"άντε μπρός!"
"μάλιστα"
"άααντε!"
"σσσσσσσσσσσσσσστ! μή σπρώχχχς!!! εμένα θα με πάρεις με το καλό! πάρε με με το καλό να γίνου μούσι να με ξουρίσεις!!"
"βρέ αντε πήγαινε από δω χάμω"
"μή με σπρώχχχσς!"
"βρε πήγαινε από δω χάμω"
"μή με σπρώχχχς σου λέω!"
"ά στο διάλο από δω χάμω.."
"μμμ ε σπρώχςς"
"ά στο διάλο ..κακό χρόνο νά'χεις.."
"έχε χάρη που βάρεσε το τελεφούνκεν κι έχε χάρη που σ'αγαπάου κι εκτιμάου του μαγαζί...ειδάλλους...... θα σι κανόνιζα...άντε....στου χρουστάου"


[...]


(ήχος υπολογιστή στο background -ντίιιννν- )

"virus database has been updated"



ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ΕΤΣΙ ΣΕ ΘΕΛΩ.

Η Ανατολή του Οδυσσέα

Σαν να σταμάτησε ο χρόνος.
Κουρασμένος κι αυτός, κοντοστάθηκε να κοιτάξει γύρω του. Να πάρει μιά ανάσα.

Ζωή γεμάτη συναισθήματα. Στο έπακρο.
Χρώματα.
Ζεστά.
Που αγγίζουν ξεχασμένα -στο χιόνι παγωμένα- κομμάτια της ψυχής, και τ'αλαφρώνουν απ'το κρύο.

Πόσο μοναδική ήταν αυτή η Ανατολή.. Μέσα από τα βάθη του κόσμου.
Πολύ μακριά, εκεί που ο τελειώνει ο πολιτισμός και ξεκινάει ο Άνθρωπος.
Σαν το πρώτο φώς, την πρώτη ηλιαχτίδα. Που τρυπάει το σύμπαν, ανέγγιχτη, απείραχτη, αμόλυντη, αγνή..

Πόσα κομμάτια της ψυχής δε θάφτηκαν στο χιόνι..
και είν'η σκοτεινιά σαφή πολλή και δεν τελειώνει..

Καινούριοι δρόμοι καινούρια μονοπάτια.
Σάν γιατρειά αυτή η ηλιαχτίδα, βάλσαμο όπου πέσει στην απομονωμένη και παγωμένη ψυχή που παλεύει κόντρα στον χώρο και στον χρόνο για να μείνει ζωντανή.
Καινούρια συναισθήματα και κομμάτια της ψυχής που βλέπουν για πρώτη φορά το χρώμα της Ανατολής.

Χρώματα γεμάτα..αληθινά..ζεστά.. αμόλυντα όπως εκείνη, ξεχύθηκαν για να ζεστάνουν κάθε σπιθαμή της με τον πιο ερωτικό πόθο.


Ποιός έρωτας σου πάντιξε αυγή και γέλασέ σου..
γιατί με τόσα χρώματα δεν έχεις βγει ποτέ σου..