Η Ανατολή του Οδυσσέα

Σαν να σταμάτησε ο χρόνος.
Κουρασμένος κι αυτός, κοντοστάθηκε να κοιτάξει γύρω του. Να πάρει μιά ανάσα.

Ζωή γεμάτη συναισθήματα. Στο έπακρο.
Χρώματα.
Ζεστά.
Που αγγίζουν ξεχασμένα -στο χιόνι παγωμένα- κομμάτια της ψυχής, και τ'αλαφρώνουν απ'το κρύο.

Πόσο μοναδική ήταν αυτή η Ανατολή.. Μέσα από τα βάθη του κόσμου.
Πολύ μακριά, εκεί που ο τελειώνει ο πολιτισμός και ξεκινάει ο Άνθρωπος.
Σαν το πρώτο φώς, την πρώτη ηλιαχτίδα. Που τρυπάει το σύμπαν, ανέγγιχτη, απείραχτη, αμόλυντη, αγνή..

Πόσα κομμάτια της ψυχής δε θάφτηκαν στο χιόνι..
και είν'η σκοτεινιά σαφή πολλή και δεν τελειώνει..

Καινούριοι δρόμοι καινούρια μονοπάτια.
Σάν γιατρειά αυτή η ηλιαχτίδα, βάλσαμο όπου πέσει στην απομονωμένη και παγωμένη ψυχή που παλεύει κόντρα στον χώρο και στον χρόνο για να μείνει ζωντανή.
Καινούρια συναισθήματα και κομμάτια της ψυχής που βλέπουν για πρώτη φορά το χρώμα της Ανατολής.

Χρώματα γεμάτα..αληθινά..ζεστά.. αμόλυντα όπως εκείνη, ξεχύθηκαν για να ζεστάνουν κάθε σπιθαμή της με τον πιο ερωτικό πόθο.


Ποιός έρωτας σου πάντιξε αυγή και γέλασέ σου..
γιατί με τόσα χρώματα δεν έχεις βγει ποτέ σου..