«Συγχωρεμένος» ;;;

Μπα δε νομίζω.. Μπορεί στο μυαλό σου να μ'έχεις εκεί τοποθετήσει, οκ. Χούμορ που γίνεται χοντράδα. Είτε το ένα είτε το άλλο, και τα δυο αρχίζουν με "Χ".

Χούμορ θα μπορούσε.

Κι όμως κι αυτό, έχει τα όριά του. Ειδικά σε κάποιον άνθρωπο, δίπλα σου, που έχει κάνει αιωνιότητα έστω και μια στιγμή μαζί σου. Μετά χάνεται ο σεβασμός.. Όχι τόσο ως προς τον άλλο, αλλά όσο προς τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι αυτός δεν αξίζει κάτι τέτοιο, παρά μόνο το καλύτερο! 

Διαφορετικά.. χοντράδα θα μπορούσε.

Πολύ γρήγορα με πέρασες στη σφαίρα του «συγχωρεμένου». Βιαστικά και απερίσκεπτα. Κι αν εσύ απότομα βύθισες τον εαυτό σου στα σκοτάδια, εγώ το ίδιο δε θα κάνω. Επειδή έφυγες κι έριξες παντού συρματοπλέγματα, ήθελα να σου πω πως είμαι εδώ, με σκισμένες τις σάρκες μου παντού και ματωμένος· γύρισα.

Θέλω να είσαι καλά, κι όμως δεν είσαι. Σε βλέπω να απομακρύνεσαι, δε σε νιώθω κοντά μου. Όχι γιατί σου τέλειωσε -αυτό ψυχή μου δεν τελειώνει- μα γιατί σε βλέπω να θες τα κομμάτια σου να φας. Πού πήγε αλήθεια το χαμόγελό σου, το χιούμορ σου, ο σεβασμός ως προς το πρόσωπό σου; Αυτή η ευγενική γυναίκα που αναγνώριζε κάθε τι όμορφο, κι εξέφραζε μια γαλήνια ευγνωμοσύνη στο πρόσωπό της; Αυτή που ήξερα δε μιλούσε άκομψα, απότομα, δεν φτιασίδωνε τα λόγια της ποτέ με ειρωνεία.. Την τελευταία φορά που σε είδα, σ'άρπαξε μια γριά κακιά μάγγισα ρακένδυτη, κι άρχισε απ'τα μαλλιά να σε τραβάει και να σε παρασέρνει στο σκοτάδι.. Σε πέταξε στα κύματα, και στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δεν πρόλαβα καν ούτε το χέρι να σου δώσω.. Φοβήθηκα τα σκοτάδια σου; Με τρόμαξαν τα ουρλιαχτά σου, καθώς σε κατάπινε του εαυτού σου το ναυάγιο; Μπορεί αυτό. Δεν άργησα όμως να καθησυχάσω τις τρομοκρατημένες σκέψεις μου, να παλέψω με τους δαίμονες, σ'ακολούθησα σιωπηλά, γθάρθηκα, μάτωσα, μα βρήκα φως κι ήρθα να σε ψάξω. Το ξέρω είσαι ακόμα ζωντανή, παλεύεις με τα κύματα, πως δεν τα παρατάς. Μονάχα άκου αυτά που θέλω να σου πω:

Σ'ευχαριστώ που ήσουν εκεί, σε μια επεισοδιακή στιγμή της ζωής μου δίπλα σ'ένα ανήσυχο κομμάτι του εαυτού μου. Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί και μοιράστηκες απλόχερα κι αυθόρμητα ένα δυνατό γέλιο σου μαζί του. Αυτό το γέλιο σου, ήταν ένα βάλσαμο στις καταθλιπτικές πληγές του.. Σε ευχαριστώ που έκανες τον πόνο του χαρά, και του δίδαξες πώς δεν πρέπει να ξεχνά να γελά με την καρδιά του και να είναι ευγνώμων με όλα αυτά που παίρνει κάθε μέρα απ'τη ζωή.

Το νιώθω κάπου εκεί έξω είσαι και ουρλιάζεις για βοήθεια. 

Είμαι εδώ. Θα σε σκέφτομαι και θα σ'αγαπώ για όλο αυτό που μοιράστηκες μαζί μου. Κι αν κάποια στιγμή νιώσεις ξεπνεμένη, κουρασμένη, χωρίς ανάσα στα κύματα που σε δέρνουν και σε παρασέρνουν, ένα να θυμάσαι, όταν τα δάκρυα ξεπλένουν τα αλάτια από τα δυο σου μάτια: 

«Συγχωρεμένος» δεν είμαι. Δεν ήμουν ποτέ, και ούτε θα υπάρξω.

Ένας Φάρος είμαι· ο Φάρος σου.

Το Φως που φέγγει στα σκοτάδια σου!