Δύο κόσμοι, δυο ευχές.

Πολύ λεπτή. Ισορροπία που κρέμεται από μία κόκκινη κλωστή.

Δεν ξέρω τι θα γίνει αν αυτή σπάσει.

Προς τα πού θα κατρακυλήσει αυτό το πράγμα, που σήμερα λέμε ανθρωπότητα.

Ένας Άνθρωπος... δε θα επέτρεπε ποτέ αυτές τις -ξεδιάντροπες και χυδαίες και οι δύο- εικόνες, στον δικό του κόσμο. Το μέλλον του Ανθρώπου θα είναι λαμπρό.

Η εποχή του Ανθρώπου, δεν βρίσκεται εδώ.

Σίγουρα ζούμε σε μια μεταβατική εποχή. Εμείς οι ίδιοι αποτελούμε αυτή τη μεταβατική εποχή, για έναν κόσμο που θά'ρθει μετά από εμάς... Τη ζωή την ίδια που θα συνεχίσει κανονικά και χωρίς εμάς. Δεν είμαστε τίποτε άλλο από απλοί «μαντατοφόροι».

(...)

Εύχομαι το «καινούριο», να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην εποχή του Ανθρώπου.

Εκεί που η ψυχή γίνεται λυτρωτής κι όχι δεσμώτης.

Εκεί που το χαμόγελο, γίνεται νους και φεύγει.